Page 5 - Report 2010

το προϊσχύσαν σύστηµα του ν. 3239/55 κατά την περίοδο 1961 - 1991 το αντίστοιχο ποσοστό των διαιτητικών αποφάσεων κυµάνθηκε από 22,5 % έως 55,5 %. Κατά συνέπεια σαφώς προκύπτει ότι υπό το κράτος του ν. 1876/90 η ανάπτυξη του κοινωνικού διαλόγου στο πεδίο των συλλογικών ρυθµίσεων, ανέδειξε τους κοινωνικούς εταίρους ως πρωταγωνιστές στο συλλογικό εργατικό δίκαιο. Είναι αλήθεια ότι αν υπάρχει ένα σηµείο για το οποίο έχουν διατυπωθεί έντονες κριτικές, πολλές φορές και ιδιαίτερα σκληρές, κατά του Ο.ΜΕ.∆., αυτό αφορά ορισµένες απο τις ∆.Α. Θα µπορούσε κανείς να αντιπαρέλθει αυτές τις κριτικές, γιατί αφορούν ελάχιστο αριθµό σε σχέση µε τον συνολικό αριθµό των ∆.Α. που έχουν εκδοθεί στον Οργανισµό, 15 περίπου επιστολές διαµαρτυρίας, ορισµένες από τις οποίες έχουν κοινοποιηθεί και στον Τύπο ή στους αρµόδιους Υπουργούς. Οι κριτικές αυτές προέρχονται και από τα δύο µέρη, γεγονός που αποκρούει την οποιαδήποτε µοµφή για µονοµέρεια. Σε τελευταία ανάλυση, µία απόφαση που τέµνει µια διαφορά δεν µπορεί να είναι πάντοτε αρεστή και στα δύο µέρη. Κατά το µέτρο που διατυπώθηκαν δυσµενείς κριτικές από την πλευρά των εργαζοµένων και αφορούν περιπτώσεις που οι ρυθµίσεις της ∆.Α. περιείχαν φειδωλές παροχές ή ακόµη ήταν αρνητικές δεν σηµαίνει ότι ipso jure υπήρχε αντιεργατική διάθεση. Η διαιτητική διαδικασία δεν έχει επινοηθεί ως µέσο υποκατάστασης της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων για την προαγωγή των συµφερόντων τους αλλά αποτελεί, κατά τα διεθνώς αναγνωρισµένα πρότυπα, θεσµό στάθµισης αµοιβαίων συµφερόντων ελλείψει δυνατότητας απευθείας ρύθµισης. Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι για να παίξει το ρόλο της δεν προσφέρεται για οικειοποίηση από µια πλευρά. Όσο λοιπόν και να αντηχεί περίεργα δεν µπορεί να είναι ούτε φιλεργατική ούτε φιλεργοδοτική. ∆υσµενείς κριτικές έχουν διατυπωθεί και από την εργοδοτική πλευρά για αντίθετους λόγους. Βέβαια, και πάλι τίποτα δεν αποκλείει σ’ ένα αριθµό 981 αποφάσεων ορισµένες να µην είχαν προβεί σε επιτυχή στάθµιση συµφερόντων. Εξάλλου, η συµµετοχή της διαιτησίας του Ο.ΜΕ.∆. στο σύνολο των συλλογικών ρυθµίσεων (Σ.Σ.Ε. και ∆.Α.) είναι, όπως αποδεικνύουν τα προηγούµενα στατιστικά στοιχεία, σχετικά µικρή. Αναλόγως µικρή είναι, εποµένως, και η συµµετοχή της διαιτησίας του Ο.ΜΕ.∆. στη διαµόρφωση των µισθολογικών όρων εργασίας. Πιο βάσιµη φαίνεται η διατύπωση της ένστασης περί ασυµµετρίας προσφυγής στη διαιτησία, στην οποία αναφέρονται τόσο το Μνηµόνιο στην αρχικώς ψηφισθείσα µορφή του (ν. 3845/2010) όσο και η επικαιροποιηµένη έκδοση αυτού στις 6/8/2010. Όµως από τον τρόπο που διατυπώνονται οι κριτικές φαίνεται ότι υποκρύπτουν µια κάποια γενικότερη απαρέσκεια προς το θεσµό. Και όσον αφορά το θέµα της 5 Απολογισµός έργου Ο.ΜΕ.∆. 1992-2010