Page 6 - Report 2010

συνταγµατικότητας, αυτό, όπως αναφέρθηκε ήδη, έχει λυθεί. Σε καθαρά πολιτικοσυνδικαλιστικό επίπεδο, θα πρέπει να τονιστεί ότι, σε µια χώρα στην οποία σε όλη την ιστορία των εργασιακών της σχέσεων γνώρισε την κυριαρχία της διαιτησίας στην απόλυτη µορφή, η ήπια µορφή της διαιτησίας του ν. 1876/1990 µε πλήρη τα στοιχεία της αυτοδιαχείρισης µε συµµετοχή και των δύο πλευρών και µε δεδοµένο και τον επικουρικό της ρόλο, λύνει περισσότερα αδιέξοδα από όσα υποτίθεται θα έλυνε η κατάργησή της. Η σκέψη είναι απλή. Σε καµία χώρα δεν είναι δυνατό να µην υπάρχουν διέξοδοι σε πλήρη αδιέξοδα των διαπραγµατεύσεων ή των συγκρούσεων. Συνεπώς, έως ότου βρεθεί λύση κοινής αποδοχής ο συγκεκριµένος µηχανισµός αποτελεί ένα φραγµό για την επάνοδο στο εξουσιαστικό σύστηµα ρυθµίσεων µισθών µε διοικητικές πράξεις, (βλ. Αγγλία, Γαλλία) ή φραγµό στην όξυνση µε συγκρουσιακή αντιπαράθεση. Και ναι µεν η υποχρεωτική διαιτησία καταργήθηκε σε πολλές χώρες, είναι όµως γεγονός ότι αυτό συνδυάσθηκε µε την εξασφάλιση της αποτελεσµατικότητας των διαπραγµατεύσεων και µε στοιχεία υποχρεωτικότητας σε αυτές τέτοιας έκτασης, που ουσιαστικά να επιβάλλουν τη συµφωνία. Εναπόκειται λοιπόν στα δύο µέρη να βρουν λύσεις που θα ικανοποιούν τον κοινό στόχο. Άλλωστε, και αυτό ξεχνιέται πολλές φορές, ο νόµος δίνει στις δύο πλευρές τη δυνατότητα να διαµορφώσουν συµβατικά συστήµατα διαιτησίας και να παραµερίσουν το σύστηµα του νόµου. Μια δυνατότητα η οποία δεν αξιοποιήθηκε µέχρι σήµερα. Κάνοντας µία συνολική εκτίµηση, µπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι ουδέποτε στην ιστορία των ελληνικών συλλογικών εργασιακών σχέσεων το σύστηµα διαχείρισής τους υπήρξε περισσότερο ισορροπηµένο από σήµερα. Αυτό δεν σηµαίνει ότι η βελτίωσή του ή η αναπροσαρµογή του πρέπει να αποθαρρυνθεί αλλά όπως και η συγκρότηση αυτού του θεσµού έγινε µε κοινή συναίνεση έτσι και η µεταρρύθµισή του πρέπει να ακολουθήσει την ίδια µέθοδο προκειµένου να µην διαταραχθεί το κλίµα ισορροπίας που έχει επιτευχθεί µέχρι σήµερα. Παράλληλα, στον τοµέα της Εκπαιδευτικής διαδικασίας και της ενηµέρωσης των µερών, ο Ο.ΜΕ.∆. έδωσε εξαρχής έµφαση, θεωρώντας ότι ο εµπλουτισµός των γνώσεων των ενδιαφεροµένων στα ευρύτερα θέµατα που αναφέρονται στις Εργασιακές Σχέσεις, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για τη βελτίωση της γενικής παιδείας των Μερών, ώστε να είναι σε θέση να παρακολουθούν τις εξελίξεις στα θέµατα εργασίας, οικονοµίας καθώς και του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Η επιµορφωτική προσπάθεια του Ο.ΜΕ.∆. ξεκίνησε το 1992 και έφθασε να αριθµεί σήµερα περισσότερες από 200 εκπαιδευτικές εκδηλώσεις, σε όλη την Ελλάδα µε ενεργό συµµετοχή τόσο των κεντρικών όσο και των τοπικών οργανώσεων εργοδοτών και 6 Απολογισµός έργου Ο.ΜΕ.∆. 1992-2010